Toerist in eigen land

Eerst zal ik maar even laten weten dat het weer helemaal goed met me gaat, door de arts ben ik ‘gezond verklaard’. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik weer kon gaan werken. Ik geniet nu nog meer van m’n werk hier dan ik al deed!

Zoals ik eerder al schreef zijn we bezig met het herstructureren van het project, door de veranderingen in de wijk komen er zo ontzettend veel kinderen op het project af dat we het bijna niet aankunnen. Na drie weken niet op het project te zijn geweest, waren er weer zoveel nieuwe kinderen bij dat het even leek of ik er voor het eerst op het project was. Iedere dag komen weer een paar nieuwe kinderen. Het belangrijkste wat we doen is huiswerkbegeleiding geven. Ik besef steeds meer hoe belangrijk het is voor de kinderen dat er projecten zoals ‘juntos contigo ‘ zijn. Het niveau van het huiswerk is echt onmogelijk hoog en de kinderen hebben er thuis vaak niet de middelen voor. Zo moeten ze soms gedichten opzoeken, het hele menselijk lichaam tekenen, woorden uit een woordenboek zoeken, maquettes maken, je kan het bijna zo gek niet bedenken. Om dit soort dingen te doen hebben de kinderen een woordenboek, internet, karton, stiften nodig om maar wat op te noemen. Thuis hebben ze dat niet.. Juntos helpt daarbij, maar met zoveel kinderen merk je dat je niet voldoende hebt om iedereen te helpen wat soms wel frustrerend is. Naast huiswerkbegeleiding willen we ook handvaardigheid gaan integreren in het programma, hier op de basisschool is dat geen onderdeel van de lesstof. Ik merk dat de kinderen wat betreft hun motorische vaardigheden, knippen, plakken, kleuren etc. heel erg achterlopen als je hun niveau bijvoorbeeld vergelijkt met de kinderen uit Nederland. De handvaardigheid is niet alleen een stimulans en een leuke bezigheid voor de kinderen, maar ook echt heel belangrijk voor hun ontwikkeling. We zijn nu aan het bekijken hoe we dit een onderdeel van het programma kunnen laten worden.

Afgelopen weken heb ik vakantie gehad, m’n zus en haar vriend hebben me hier opgezocht. Ik heb lekker de toerist uitgehangen in eigen land. Ik voel me tegenwoordig veel meer Nica dan toerist, maar deze weken was dat even anders. Van vulkaaneiland tot caribisch eiland, van vulkaanboarden tot lopen in de jungle met apen om je heen, ik kan het allemaal afvinken van m’n lijstje. Af en toe is het meer alsof je aan het dromen bent dan dat het werkelijkheid is; als je bijvoorbeeld in een helderblauwe zee met haaien aan het snorkelen bent, als je op een houten plankje van een vulkaan afroesjt, als je op een eiland zit tussen de palmbomen. Wat een ontzettend mooi land is het, een hele andere kant van Nicaragua dan die ik normaal gesproken in m’n werk tegenkom. Een heel groot contrast. Heel Nicaragua had ook een week vrij, de ‘semana santa’, de week voor pasen vol met processies en andere tradities. Voor veel nica’s is dit een week van naar het strand gaan, slapen, tv-kijken en bier drinken. De reden waarom ik die week het strand gemeden heb, schijnt zo druk te zijn dat het niet meer leuk is.

Verder is de mentaliteit en de cultuur hier zo anders, het is echt best wel moeilijk uit te leggen . Nu Karen en Joost hier zijn merk ik soms weer meer hoe anders het hier is omdat ik er zelf inmiddels zo aan gewend ben. Als er een kerkdienst is die om 10.00 hoort te beginnen, kan dat gerust 10.30 zijn, hetzelfde geldt voor een afspraak of een vergadering of…. Een ander voorbeeld; ik moest mijn visum laten verlengen. Je moet je paspoort inleveren, die wordt dan naar de migratiedienst gestuurd zodat er een stempel op gezet kan worden. Op zich al apart dat je je paspoort in moet leveren, maar goed dat voor lief nemend m’n paspoort ingeleverd en na vier dagen zou ik het op kunnen halen. Ik daarheen, ‘nee, het is er nog niet. Misschien vanmiddag.. Ik zal even bellen, morgen misschien. Oh, nee over drie dagen op donderdag kan je hem ophalen..’. Oke.. Nog zoiets, we wilden de ferry reserveren om naar een eiland te gaan, alleen voordat je hier degene die je aan de lijn wilt hebben eindelijk te pakken hebt, ben je 3 telefoonnummers verder. Gelukkig was de reservering goed gegaan. Een hele belevenis om op de boot te komen met een auto, alle auto’s staan zo’n twee centimeter van elkaar vandaan. En dat is niet overdreven. Op de terugweg waren we blij dat we eindelijk op de boot stonden, hadden ze bedacht dat de ferry ineens niet meer zou gaan. ‘Sorry, dan moeten jullie het morgen nog maar een keer proberen.’ We zouden in het drukste weekend van het hele jaar (Paasweekend) nog even een hotelkamer op een eiland moeten zoeken.. Gelukkig na heel veel geduld, heel veel vragen was er nog een allerlaatste plekje op de allerlaatste boot van die dag zodat we toch nog naar huis konden met als troost onderweg op de boot een ondergaande zon met op de achtergrond een paar vulkanen.

Vanaf donderdag begint m’n normale leven hier weer. Ik ga weer lekker op het project werken waar ik heel veel zin in heb.

Zo kan ik nog wel even doorschrijven over alles wat ik hier doe en meemaak. Een lang verhaal, omdat ik al een poos niks van me heb laten horen. Zal m’n best doen om de volgende keer niet zo lang op me te laten wachten.

Hasta mas tarde!
Irene