1000 indrukken
Blijf op de hoogte en volg Irene
23 December 2014 | Nicaragua, Masaya
Lieve mensen,
Het is nog niet eens een week geleden dat ik uit Nederland vertrokken ben en ik heb nu al veels te veel te vertellen. Ik weet ook niet zo goed waar ik moet beginnen. Bereid je maar voor op een wat chaotisch verhaal, dan kan het alleen maar meevallen ;-).
Ik ben in ieder geval veilig aangekomen, laten we daar maar is mee beginnen. Na zo n 24 uur reizen waarin we bijna alle weersomstandigheden meegemaakt hebben, regen in Nederland, sneeuw in Detroit en ‘normaal’ weer in Atlanta kwamen we woensdagavond aan in het warme Managua. Toen we het vliegveld afliepen, leek het wel of je een warme deken over je heen kreeg. De eerste nacht hebben we lekker in een bed&breakfast geslapen om even een klein beetje te acclimatiseren na de reis. De volgende stad kon ik m’n ogen uit gaan kijken in de stad en dat heb ik gedaan. Zoveel nieuwe indrukken; overal toeterende auto's, motoren, fietsen (soms wel met 4 op één fiets), overal kerstversiering, krottenwijken, mensen op straat, straatverkopers, mensen die je ramen komen wassen als je staat te wachten voor een stoplicht (als er stoplichten zijn tenminste), een bmw naast een paard en wagen, overal palm- en fruitbomen, bloemen, de rokende vulkaan van masaya, hobbels in de weg, ongeasfalteerde wegen, kinderen achterin pick-ups met 80 km/h over de carretera. Bizar. Zoveel contrasten tussen rijk en arm, zoals ik eerder al noemde een BMW naast een paard en wagen, maar ook krottenwijken naast relatief luxe huizen, dat soort dingen.
Donderdag heb ik gelijk kennisgemaakt met mijn gastgezin in Masaya, ontzettend lieve en hartelijke mensen . Scarleth en David zijn mijn gastouders, ze hebben een zoontje Matthias van 3 jaar oud. Het huisje van de ouders en het zusje van Scarleth is 20 meter naast ‘mijn’ huisje. Als ik vraag of ik ergens gebruik van mag maken, hoor ik steeds ‘Es tu casa tambien’. Het kan niet anders dan dat ik me hier thuis ga voelen! Eigenlijk voelt het nu al heel vertrouwd. Er staan fruitbomen in mijn achtertuin, dus dat is ook niet verkeerd. De mensen bij wie ik woon spreken nagenoeg geen Engels, dus ik word met mijn Spaans gelijk lekker in het diepe gegooid. Leuk om te merken hoe ver je al komt met dit spaans, handen en voeten. In januari ga ik voor een aantal weken lessen volgen in Granada, een leuk en toeristisch stadje vlakbij Masaya. Wel heel erg fijn dat mijn oom en tante er nu ook zijn die goed Spaans spreken en af en toe even vertalen en het woord voeren. Heel erg leuk ook om de eerste twee weken met familie, oom, tante, nichtje en m’n oma hier te zijn. Mijn oom en tante hebben hier 20 jaar geleden voor een jaar gewoond en komen hier nog regelmatig terug. Ik was van plan om in januari naar Nicaragua te vertrekken, maar omdat zij toch in december zouden gaan en vroegen of ik gelijk met ze meewilde heb ik besloten eerder te gaan. Heel erg leuk! Ik word lekker op sleeptouw genomen en heb nu al heel erg veel van het land gezien. Ik heb een wandelende lonely planet bij me, wat wil je nou nog meer!?
Vrijdag ben ik voorgesteld op het project ‘Juntos Contigo’ in Managua waar ik in februari ga werken. Een heel hartelijk welkom, er was een spandoek opgehangen met ‘Bienvenida Irene’ en ik werd door Ruben, degene die eindverantwoordelijke is op het project uit Nicaragua, aan de kinderen voorgesteld. 70 paar starende ogen. Omdat het de laatste dag voor de kerst was dat de kinderen op het project waren, gingen we limonade en boterhammen uitdelen. Glimmende oogjes, ze waren er zo blij mee. Mooi om te zien, maar ook wel bizar dat dit zoveel voor de kinderen betekent. Bij feestelijke gelegenheden is er een pinata, het is een figuur van kranten/ijzerdraad/papiermarche die gevuld is met snoepjes en zit aan een touw vast. Het doel is om de pinata kapot te slaan zodat de snoepjes eruit vallen. Op een gegeven moment vlogen de snoepjes alle kanten op, niet alleen de snoepjes maar ook de kinderen. Ze rolden letterlijk over elkaar heen om zoveel mogelijk snoepjes te verzamelen. Vervolgens hebben we met Ruben een rondje door de wijk gelopen met op de achtergrond de vroegere vuilnisbelt. Kort geleden is er een hele wijk uit de grond gestampt met een kliniekje, school, politiebureau en speelplein. Maar met deze materiele voorspoed worden de sociale problemen niet opgelost. Er zijn erg veel problemen in de wijk. Nog heel veel werk te doen dus!
Voor de rest ben ik deze twee weken ook gewoon een beetje vakantie aan het vieren. Momenteel zit ik in een huisje aan het strand met hangmatten voor de deur, 20 meter verderop is de zee. Vanavond de zonsondergang gezien met uitzicht op Costa Rica!
Eigenlijk is er nog zoveel meer te vertellen, maar ik houd het nu maar hier bij.
Ik ga me komend half jaar wel vermaken!
Oh ja, afgelopen dagen lag m’n whatsapp eruit. Ik kon niets ontvangen. Heb nu een nieuw Nicaraguaans nummer, dus als je me wil bereiken stuur je maar even een berichtje via facebook ;).
Hasta la vista!
Irene
p.s. Foto’s komen eraan.
Het is nog niet eens een week geleden dat ik uit Nederland vertrokken ben en ik heb nu al veels te veel te vertellen. Ik weet ook niet zo goed waar ik moet beginnen. Bereid je maar voor op een wat chaotisch verhaal, dan kan het alleen maar meevallen ;-).
Ik ben in ieder geval veilig aangekomen, laten we daar maar is mee beginnen. Na zo n 24 uur reizen waarin we bijna alle weersomstandigheden meegemaakt hebben, regen in Nederland, sneeuw in Detroit en ‘normaal’ weer in Atlanta kwamen we woensdagavond aan in het warme Managua. Toen we het vliegveld afliepen, leek het wel of je een warme deken over je heen kreeg. De eerste nacht hebben we lekker in een bed&breakfast geslapen om even een klein beetje te acclimatiseren na de reis. De volgende stad kon ik m’n ogen uit gaan kijken in de stad en dat heb ik gedaan. Zoveel nieuwe indrukken; overal toeterende auto's, motoren, fietsen (soms wel met 4 op één fiets), overal kerstversiering, krottenwijken, mensen op straat, straatverkopers, mensen die je ramen komen wassen als je staat te wachten voor een stoplicht (als er stoplichten zijn tenminste), een bmw naast een paard en wagen, overal palm- en fruitbomen, bloemen, de rokende vulkaan van masaya, hobbels in de weg, ongeasfalteerde wegen, kinderen achterin pick-ups met 80 km/h over de carretera. Bizar. Zoveel contrasten tussen rijk en arm, zoals ik eerder al noemde een BMW naast een paard en wagen, maar ook krottenwijken naast relatief luxe huizen, dat soort dingen.
Donderdag heb ik gelijk kennisgemaakt met mijn gastgezin in Masaya, ontzettend lieve en hartelijke mensen . Scarleth en David zijn mijn gastouders, ze hebben een zoontje Matthias van 3 jaar oud. Het huisje van de ouders en het zusje van Scarleth is 20 meter naast ‘mijn’ huisje. Als ik vraag of ik ergens gebruik van mag maken, hoor ik steeds ‘Es tu casa tambien’. Het kan niet anders dan dat ik me hier thuis ga voelen! Eigenlijk voelt het nu al heel vertrouwd. Er staan fruitbomen in mijn achtertuin, dus dat is ook niet verkeerd. De mensen bij wie ik woon spreken nagenoeg geen Engels, dus ik word met mijn Spaans gelijk lekker in het diepe gegooid. Leuk om te merken hoe ver je al komt met dit spaans, handen en voeten. In januari ga ik voor een aantal weken lessen volgen in Granada, een leuk en toeristisch stadje vlakbij Masaya. Wel heel erg fijn dat mijn oom en tante er nu ook zijn die goed Spaans spreken en af en toe even vertalen en het woord voeren. Heel erg leuk ook om de eerste twee weken met familie, oom, tante, nichtje en m’n oma hier te zijn. Mijn oom en tante hebben hier 20 jaar geleden voor een jaar gewoond en komen hier nog regelmatig terug. Ik was van plan om in januari naar Nicaragua te vertrekken, maar omdat zij toch in december zouden gaan en vroegen of ik gelijk met ze meewilde heb ik besloten eerder te gaan. Heel erg leuk! Ik word lekker op sleeptouw genomen en heb nu al heel erg veel van het land gezien. Ik heb een wandelende lonely planet bij me, wat wil je nou nog meer!?
Vrijdag ben ik voorgesteld op het project ‘Juntos Contigo’ in Managua waar ik in februari ga werken. Een heel hartelijk welkom, er was een spandoek opgehangen met ‘Bienvenida Irene’ en ik werd door Ruben, degene die eindverantwoordelijke is op het project uit Nicaragua, aan de kinderen voorgesteld. 70 paar starende ogen. Omdat het de laatste dag voor de kerst was dat de kinderen op het project waren, gingen we limonade en boterhammen uitdelen. Glimmende oogjes, ze waren er zo blij mee. Mooi om te zien, maar ook wel bizar dat dit zoveel voor de kinderen betekent. Bij feestelijke gelegenheden is er een pinata, het is een figuur van kranten/ijzerdraad/papiermarche die gevuld is met snoepjes en zit aan een touw vast. Het doel is om de pinata kapot te slaan zodat de snoepjes eruit vallen. Op een gegeven moment vlogen de snoepjes alle kanten op, niet alleen de snoepjes maar ook de kinderen. Ze rolden letterlijk over elkaar heen om zoveel mogelijk snoepjes te verzamelen. Vervolgens hebben we met Ruben een rondje door de wijk gelopen met op de achtergrond de vroegere vuilnisbelt. Kort geleden is er een hele wijk uit de grond gestampt met een kliniekje, school, politiebureau en speelplein. Maar met deze materiele voorspoed worden de sociale problemen niet opgelost. Er zijn erg veel problemen in de wijk. Nog heel veel werk te doen dus!
Voor de rest ben ik deze twee weken ook gewoon een beetje vakantie aan het vieren. Momenteel zit ik in een huisje aan het strand met hangmatten voor de deur, 20 meter verderop is de zee. Vanavond de zonsondergang gezien met uitzicht op Costa Rica!
Eigenlijk is er nog zoveel meer te vertellen, maar ik houd het nu maar hier bij.
Ik ga me komend half jaar wel vermaken!
Oh ja, afgelopen dagen lag m’n whatsapp eruit. Ik kon niets ontvangen. Heb nu een nieuw Nicaraguaans nummer, dus als je me wil bereiken stuur je maar even een berichtje via facebook ;).
Hasta la vista!
Irene
p.s. Foto’s komen eraan.
-
23 December 2014 - 09:15
Jozianne:
Super leuk om allemaal te lezen Ireen! Geniet er van en mooi dat je ook echt van betekenis kan gaan zijn straks :) liefs Jozi -
23 December 2014 - 09:37
Joost:
Wat een belevenissen Ireentje! Tof om te zien :).
Geniet van je vakantie! -
23 December 2014 - 10:08
Christiaan:
Heee Irene!
Wat een belevenissen allemaal!
Klinkt fantastisch, geniet ervan en heel veel zegen! -
23 December 2014 - 11:44
Karen:
Leuuuk! Had het al ongeveer gelezen, maar toch :) Heb ook zin om te komen nog maar 3 maanden vliegt vast zo voor bij! XXX groetjes aan de family -
23 December 2014 - 19:35
Kristin:
Leuk om zo te lezen over wat je allemaal doet daar! Echt een wereld van verschil met ons vertrouwde landje. Groetjes -
01 Januari 2015 - 10:14
Julia Voeten:
Beste Irene, wat een indrukken zeg. Leuk om te lezen. Vandaag 1 jan. Ik wens je een heel goed 2015 En geniet van alles. Succes met jullie project! Gr julia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
